ေက်ာင္းသူဘ၀

ခုေဆးေက်ာင္းသားေလးေတြ..သြားေဆးေက်ာင္းသားေလးေတြ tripသြားေတာ့
ကိုယ္ 4th yr တုန္းက သြားခဲ့တာေလးကို သတိရမိတယ္..
က်ေနာ္တုိ႔သြားေဆးေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကိုအဖြဲ႔ငါးဖြဲ႔ ခြဲပါတယ္.
တိုင္းတစ္တုိင္းမွာရွိတဲ့ မတူတဲ့ျမိဳ႔နယ္ေတြကို တစ္ဖြဲ႔ဆီသြားရတာပါ...ကုသမွဳကငါးရက္ေပါ့..
ငါးရက္ဆုိေပမဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးဆီက တစ္ရက္ကို သြားႏွင့္ခံတြင္းဆုိင္ရာေဟာေျပာ
ရတယ္..ေနာက္ႏွစ္ရက္က SURVEY လို႔ေခၚတဲ့ သြားေရာဂါျဖစ္ပြားမွုႏွုန္းကို
လူတစ္ဦးခ်င္းစီ လုိက္ေကာက္ရတယ္..ေနာက္ဆံုးႏွစ္ရက္ကေတာ့ သြားကုသမွဳေပါ့..
ဒါကြင္းဆင္းေလ့လာရတဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိင္း ျပဳလုပ္ၾကရတာပါ...

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ကေတာ့မေကြးတုိင္းစလင္းျမိဳ႔နယ္ထဲကို သြားရတာပါ...
စလင္းနဲ႔မန္းေလးဆိုတာ အရမ္းၾကီးမေ၀းပါဘူး..ဒါေပမဲ့က်ေနာ္တုိ႔ ရွစ္နာရီကထြက္ခဲ့တဲ့
ကားၾကီးဟာ လမ္းမွာ ေလအိတ္ေပါက္ရတာနဲ႔..ကားဘီးေပါက္ရတာနဲ႔..
တံတားအကူးမွာဗြက္နစ္ရတာနဲ႔ စတဲ့အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္စလင္းျမိဳ႔ကို
ည ၁၁ ေက်ာ္မွေရာက္ၾကပါတယ္..ဗုိက္ကလည္းဆာ..လူကလည္းအိပ္ခ်င္...
ေရာက္ေရာက္ျခင္းလည္းမနားႏုိင္ၾကပါဘူး..ေနာက္ရက္အတြက္အစီအစဥ္ေတြကို
ဆရာမေတြကဖတ္ျပပါတယ္..မနက္ျဖန္သြားႏွင့္ခံတြင္းေဟာေျပာရမဲ့သူေတြေတာ့
ေသျပီၾဆာေပါ့..မနက္ေျပာဖုိ႔ ညကိုစာက်က္ရဦးမယ္ေလ...ကိုယ္ကေတြးလို႔မွမဆံုးေသးဘူး.
မနက္တြက္ဂ်ဴတီေတြခ်ေပးေတာ့ ကိုယ္က ေဟာေျပာရမဲ့ထဲပါေရာ..မိန္းကေလးေလေယာက္.
ေယာက္်ားေလးကတစ္ေယာက္...စုစုေပါင္းငါးေယာက္ေျပာရမွာေပါ့..
ဒါနဲ႔ညတစ္နာရီထိုးသည္ထိ မအိပ္ႏုိင္ပါဘူး..စာျပန္က်က္ေပါ့..

အဲ..ေနာက္ရက္တကယ္ေျပာေတာ့မွ ျပသနာကစေတာ့တာပဲ...
စလင္းျမိဳ႔ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ရြာၾကီးတစ္ရြာပါပဲ...ကိုယ္ေတြကို ဆရာ၀န္ေတြလို႔ပဲ
သတ္မွတ္ထားေတာ့ ရြာသူရြာသားအကုန္လံုးကေသာင္းေသာင္းျဖျဖၾကိဳဆုိလုိက္ၾကတာ..
ေဟာခန္းအက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ထုိင္ခံုေတြနဲ႔ရြာသူရြာသားေတြကထုိင္လို႔..ကိုယ္ေဟာေျပာ
မွာကို နားေထာင္ေနၾကတာ..သူတုိ႔ကသာဆရာ၀န္လို႔သတ္မွတ္ထားတာ..ကိုယ္ေတြက
ေက်ာင္းသူပဲရွိေသးတာဆုိေတာ့ ေျပာရမွာလန္႔တာေပါ့..ေျပာရမဲ့လူငါးေယာက္က
ေခါင္းစဥ္ေတြကအစဥ္အတုိင္းပါ..က်ေနာ္ကေလးေယာက္ေျမာက္ေျပာရမဲ့သူ..
က်ေနာ့္ေနာက္က ကာကြယ္ျခင္းအပိုင္းကိုေယာက္်ားေလးကေျပာရမွာ..
ပထမတစ္ေယာက္ကေျပာျပီးသြားရင္ ေနာက္ဆက္ေျပာမဲ့သူကို နာမည္ အတန္းႏွင့္တကြ
မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ရတာေပါ့..ဒါနဲ႔ကိုယ့္ကလွည္႔ေရာက္လာေရာ..မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္က
ႏွုတ္ခမ္းကြဲ အာေခါင္ကြဲအေၾကာင္းေျပာရတာ..အသံေတြကိုတုန္လို႔..အသံတင္မဟုတ္ဘူး..
မတ္တပ္မရပ္ႏုိင္ေအာင္ကိုတစ္ကုန္လံုးတုန္ျပီးေၾကာက္ေနတာ..ရြာသားေတြကလည္း
ၾကည့္လိုက္တာ..ေရွ႔ၾကီးမွာမတ္တပ္ရပ္ျပီးကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေျပာေနရတယ္
ဆိုတဲ့အသိက လူကိုပိုျပိီးေျခာက္ျခားေစတယ္..ဒါနဲ႔က်ေနာ္ျပီးခါနီးေတာ့ေနာက္က
ေယာက္်ားေလးကိုမိတ္ဆက္ေပးခဲ့ရတာ..အဲ့မွာ က်ေနာ္မိတ္ဆက္လုိက္ေတာ့
အားလံုးကရယ္ၾကတာပဲ..အဲ့ဒါကိုက်ေနာ္ဘာမွားေျပာမိမွန္း..ကိုယ့္ပါးစပ္က
ဘယ္လုိထြက္လိုက္မွန္း မသိလိုက္ဘူး..ေနာက္မွဆရာက ျပန္ေျပာျပတယ္..
ဘယ္ႏွယ့္ ဒီကေလးမ..ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေမာင္ေအာင္စိုးဦး လို႔ ေခၚရမဲ့အစား
ဘာလို႔ မေအာင္စိုးဦးလို႔ ေခၚသလဲတဲ့...ဟိ..အဲ့က်မွ ေစာနကရြာသူရြာသားေတြ
ဘာလို႔ရီသလဲ သိေတာ့တာ..မယ္ႏုတုိ႔မ်ားအဲ့လို....

ေနာက္တတိယေန႔ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကုသမွုအလွည္႔..အဲ့ဒီမွာစစ္တပ္ထဲကို
သြားရတာပဲ...စစ္တပ္ဆုိေတာ့ထံုးစံအတုိင္း ဟိုေနရာမသြားရ..ဒီေနရာမ၀င္ရေတြေပါ့..
ကိုယ္ေတြမွာ ေယာင္လည္လည္မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔..ျပီးေတာ့ ေျမၾကီးေပၚ
ဘယ္ေနရာေျခနင္းနင္း ခူယားေတြ..ေပါလုိက္တဲ့ခူယားေတြမွ..
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ကို ကိုယ္ေတြကခုန္ဆြခုန္ဆြေလးေတြ...
အဲ့ဒီမွာထမင္းစားၾကေတာ့ ပထမဆံုးပံုစံခြက္နဲ႔စားဖူးတာပဲ..ပံုစံခြက္ထဲမယ္
ဟင္းေလးေတြအကန္႔အကန္႔ေလးေတြနဲ႔ေပါ့..က်ေနာ္တုိ႔ေတြမစားႏုိင္ၾကဘူး..
ကိုယ့္ေရွ႔ခ်ထားတဲ့ ပံုစံခြက္ေလးၾကည္႔ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေထာင္က်ေနသလားလို႔ေတာင္
ေတြးမိတယ္..ေကြ်းတာကလည္းၾကက္ဥ တဲ့..ကန္းစြန္းရြက္တဲ့...
က်ေနာ္မစားဘဲထိုင္ၾကည္႔ေနတာကိုျမင္သြားတဲ့ ဗုိလ္ၾကီးတစ္ေယာက္က
က်ေနာ့္ကိုလာေျပာတယ္..ဆရာမ မစားႏုိင္ဘူးလားတဲ့..က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့
ဒါအေကာင္းဆံုးဟင္းပဲဗ်တဲ့..စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားတယ္...ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း
သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ထမင္းတစ္လုပ္စား ေရနဲ႔တစ္ခါေမ်ာခ်..ဒါေတာင္ မကုန္ရွာဘူး..

ဒါနဲ႔ထမင္းစားျပီး က်ေနာ့္ကုသမွုေန႔ဆုိေတာ့သြားႏွုတ္ရတာေပါ့..အဲ့ဒီမွာက်ေနာ့္လူနာကို
က်ေနာ္ပထမဆံုးသနားကရုဏာသက္ျခင္းျဖစ္မိေတာ့တာပဲ..စစ္သားၾကီး အသက္ငါးဆယ္
ေလာက္ေပါ့..အေပၚအံသြားႏွုတ္တာ..က်ေနာ္ကလည္းေက်ာင္းသူပဲရွိေသးေတာ့
အေတြ႔အၾကံဳကလည္းသိပ္မရွိေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ..က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာဒီသြားထြက္ဖုိ႔ပဲ
ဆႏၵကျပင္းထန္ေနတာ..ကိုယ္ႏွုတ္ေနတုန္းလူနာမ်က္ႏွာကိုအကဲခတ္ေနရမယ္ဆုိတာလည္း
နားမလည္ေသးဘူး..ႏွုတ္တာ..အသားကုန္ႏွုတ္..ကိုယ္က စိတ္ဖိစီးေနတာလညး္ပါမွာေပါ့..
သြားထြက္သြားေတာ့မွ စစ္သားၾကီးမ်က္ႏွာလွမ္းၾကည္႔လို္က္ေတာ့..မ်က္ရည္ေတြ...
နာလို႔ အသံမထြက္ဘဲ မ်က္ရည္က်ေနတာထင္တယ္..စစ္သားဆုိေတာ့ က်ိတ္ခံတတ္
တာလည္းပါမွာေပါ့ေလ...ရင္ထဲတကယ္သနားသြားတယ္....လူနာကိုဂရုမစုိက္မိတဲ့
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းအဲ့ဒီက်မွ အျပစ္တင္မိတယ္...

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး...ေမာင္ေလးညီမေလးေတြ TRIP သြားတဲ့ပံုေလးေတြ
တင္ထားလို႔ ကိုယ့္တုန္းကအေၾကာင္းေလးျပန္သတိရလာလို႔ ေရးလိုက္တာပါ...
ဒါေပမဲ့အဲ့ဒစလင္း TRIP မွာေတာ့ လူေတြအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို
သိခြင့္ရလိုက္တာကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္အျမတ္ေပါ့ဗ်ာ...
ျပီးေတာ့တကယ္ ေမာင္ေအာင္စိုးဦးလို႔ေျပာရမဲ့ဟာကုိ မေအာင္စိုးဦးလို႔မွားေခၚခဲ့မိတဲ့အတြက္
အဲ့ဒီသယ္ရင္းေလးကိုလည္း ဒီကပဲေတာင္းပန္ပါရေစ...